مرثيه

در خاموشيِ فروغ فرخ‌زاد
به جُستجوي تو
بر درگاهِ كوه مي‌گريم،
در آستانه‌ي دريا و علف.
 
به جُستجوي تو
در معبرِ بادها مي‌گريم
در چارراهِ فصول،
در چارچوبِ شكسته‌ي پنجره‌يي
كه آسمانِ ابرآلوده را
                        قابي كهنه مي‌گيرد.
. . . . . . . . . .
 
به انتظارِ تصويرِ تو
اين دفترِ خالي
                 تا چند
تا چند
       ورق خواهد خورد؟
 
□
 
جريانِ باد را پذيرفتن
و عشق را
كه خواهرِ مرگ است. ــ
 
و جاودانگي
             رازش را
                      با تو در ميان نهاد.
 
پس به هيأتِ گنجي درآمدي:
بايسته و آزانگيز
                   گنجي از آن‌دست
كه تملكِ خاك را و دياران را
                                 از اينسان
                                            دلپذير كرده است!
 
□
 
نامت سپيده‌دمي‌ست كه بر پيشاني‌ِ آسمان مي‌گذرد
ــ متبرك باد نامِ تو! ــ
 
و ما همچنان
دوره مي‌كنيم
شب را و روز را
هنوز را...
 
۲۹ بهمنِ ۱۳۴۵
 

احمد شاملو

چشم من حيرتي ناز خودآرايي اوست
اشك من آينه زاري كه تماشايي اوست
دل اگر غنچه نشيند نبود جاي ملال
كه بهار آينه ي حسن و شكوفايي اوست
زمزم اوست كه در زمزمه ي ما جاري ست
عالمي تشنه ي گلبانگ اهورايي اوست
خسرواني ست اگر شور دل ما چه عجب ؟
اثر چنگ خوش آهنگ نكيسايي اوست
پرده در پرده به بي پردگي اوست گواه
اين سرودي است كه در شور اوستايي اوست
رنج ما ، باعث آرامش ما خواهد بود
هر كه را مي نگري فتنه ي بودايي اوست
همچو خورشيد كه در پرتو نورست نهان
راز مستوري او فاش ز پيدايي اوست
گره از كار فرو بسته ي هستي نگشاد
اين طلسمي است كه در راز معمايي اوست

محمد علي مجاهدي
 

سوي خود خوان يك رهم تا تحفه جان آرم تو را
جان نثار افشان خاك آستان آرم تو را
از كدامين باغي اي مرغ سحر با من بگوي
تا پيام طاير هم آشيان آرم تو را
من خموشم حال من مي‌پرسي اي همدم كه باز
نالم و از نالهٔ خود در فغان آرم تو را
شكوه از پيري كني زاهد بيا همراه من
تا به ميخانه برم پير و جوان آرم تو را
ناله بي‌تاثير و افغان بي‌اثر چون زين دو من
بر سر مهر اي مه نامهربان آرم تو را
گر نيارم بر زبان از غير حرفي چون كنم
تا به حرف اي دلبر نامهربان آرم تو را
در بهار از من مرنج اي باغبان گاهي اگر
ياد از بي برگي فصل خزان آرم تو را
خامشي از قصهٔ عشق بتان هاتف چرا
باز خواهم بر سر اين داستان آرم تو را

هاتف اصفهاني

دريا

به چشمان پريرويان اين شهر
به صد اميد مي بستم نگاهي
مگر يك تن ازين ناآشنايان
مرا بخشد به شهر عشق راهي

به هر چشمي به اميدي كه اين اوست
نگاه بي قرارم خيره مي ماند
يكي هم زينهمه نازآفرينان
اميدم را به چشمانم نمي خواند

غريبي بودم و گم كرده راهي
مرا با خود به هر سويي كشاندند
شنيدم بارها از رهگذاران
كه زير لب مرا ديوانه خواندند

ولي من چشم اميدم نمي خفت
كه مرغي آشيان گم كرده بودم
زهر بام و دري سر مي كشيدم
به هر بوم و بري پر مي گشودم

اميد خسته ام از پاي نشست
نگاه تشنه ام در جستجو بود
در آن هنگامه ديدار و پرهيز
رسيدم عاقبت آنجا كه او بود

دو تنها و دو سرگردان دو بي كس
ز خود بيگانه از هستي رميده
ازين بي درد مردم رو نهفته
شرنگ نا اميدي ها چشيده

دل از بي همزباني ها شكسته
تن از نامهرباني ها فسرده
ز حسرت پاي در دامن كشيده
به خلوت سر به زير بال برده

دو تنها دو سرگردان دو بي كس
به خلوتگاه جان با هم نشستند
زباني بي زباني را گشودند
سكوت جاوداني را شكستند

مپرسيد اي سبكباران مپرسيد
كه اين ديوانه از خود بدر كيست
چه گويم از كه گويم با كه گويم
كه اين ديوانه را از خود خبر نيست

به آن لب تشنه مي مانم كه ناگاه
به دريايي درافتد بي كرانه
لبي از قطره آبي تر نكرده
خورد از موج وحشي تازيانه

مي پرسد اي سبكباران مپرسيد
مرا با عشق او تنها گذاريد
غريق لطف آن دريا نگاهم
مرا تنها به اين دريا سپاريد

فريدون مشيري

بوي باران ، بوي سبزه ، بوي خاك
شاخه هاي شسته  باران خورده  پاك
آسمان آبي و ابر سپيد
                 برگهاي سبز بيد
عطر نرگس رقص باد
نغمه شوق پرستو هاي شاد
خلوت گرم كبوترهاي مست
نرم نرمك مي رسد اينك بهار
خوش به حال روزگار
خوش به حال چشمه ها و دشت ها
خوش به حال دانه ها و سبزه ها
خوش به حال غنچه هاي نيمه باز
خوش به حال دختر ميخك كه مي خندد به ناز
خوش به حال جام لبريز از شراب
خوش به حال آفتاب
اي دل من گرچه در اين روزگار
جامه رنگين نمي پوشي
               به كام
باده رنگين نمي نوشي
               ز جام
نقل و سبزه در ميان سفره نيست
جامت از آن مي كه مي بايد تهي است
اي دريغ از تو اگر چون گل نرقصي با نسيم
اي دريغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
اي دريغ از ما اگر كامي نگيريم از بهار
گر نكويي شيشه غم را به سنگ
هفت رنگش ميشود هفتاد رنگ

فريدون مشيري 

به چشمك اينهمه مژگان به هم مزن يارا
كه اين دو فتنه بهم مي زنند دنيا را
چه شعبده است كه در چشمكان آبي تو
نهفته اند شب ماهتاب دريا را
تو خود به جامه خوابي و ساقيان صبوح
به ياد چشم تو گيرند جام صهبا را
كمند زلف به دوش افكن و به صحرا زن
كه چشم مانده به ره آهوان صحرا را
به شهر ما چه غزالان كه باده پيمايند
چه جاي عشوه غزالان بادپيما را
فريب عشق به دعوي اشگ و آه مخور
كه درد و داغ بود عاشقان شيدا را
هنوز زين همه نقاش ماه و اختر نيست
شبيه سازتر از اشگ من ثريا را
اشاره غزل خواجه با غزاله تست
 صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
به يار ما نتوان يافت شهريارا عيب
جز اين قدر كه فراموش مي كند ما را 

شهريار